Gül yüzünde göreli zülf-i semen-sây gönül [Ahmed Paşa]

Gül yüzünde göreli zülf-i semen-sây gönül
Kara sevdaya yiler bî-ser ü bî-pây gönül
Dimedüm mi sana dolaşma ana hay gönül

Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vay gönül

Çîn-i zülfünden umar nâfe-i hoş-bûy murâd
Bu hevâ yolına yellerle yeler nite ki bâd
Ol dahı sencileyin itmedi ben hasteyi yâd
Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vay gönül

Felekün nûş iderem nîşini sâğarlar ile
Doğradı hâr-ı cefâ bağrumı hançerler ile
Baş koşam dimez idüm ben dahi dil-berler ile
Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vay gönül

Yarun itden çog uyar ardına ağyâr dirîğ
Bize yâr olmadı ol şuh-ı sitem-gâr dirîğ
Kıldı bir dil-ber-i hercâîyi dil-dâr dirîğ
Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vay gönül

Bizi hâk itdi hevâ yolına sevdâ n'idelüm
Pây-mâl eyledi bu zülf-i semen-sâ n'idelüm
Kul idinmezdi güzeller bizi illâ n'idelüm
Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vay gönül

Dest-i kûtâhıma baş eğmedi ol zülf-i dırâz
Oldı şekker lebine tûtî-i dil mahrem-i râz

Vaz gel[ür]düm ben eger gelse bu gönül dahı vaz

Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vay gönül

Dil dilerken yüzinin vaslını cândan dahi yiğ
Bir demin görür iken iki cihândan dahi yiğ
Akdı bir serve dahi âb-ı revândan dahi yiğ
Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vay gönül

Ben dimezdüm ki hevâ yolına ser-bâz gelem
Ney-i ışkunla gamun çengine dem-sâz gelem
Dir idüm ışk kopuzun uşadam vâz gelem
Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vay gönül

Ahmed'em kim okınur nâmum ile nâme-i ışk

Germdür sözlerümün sûzile hengâme-i ışk
Dil elinden biçilübdür boyuma câme-i ışk
Vay gönül vay bu gönül vay gönül ey vay gönül